Voor het wielertijdschrift Soigneur schreef ik in nummer 05 een portret van microfonist Mels de Kievit. Mooie kerel. Hij praatte aan één stuk door aan de keukentafel. Het verhaal werd mooi omlijst met archieffoto’s en een grote portretfoto van Femke Hoogland.
Een kort fragment uit het stuk ‘De microfonist met de witte pet’:
Zijn belangrijkste gereedschap werkt nog altijd prima. De speakerstem van Mels de Kievit (72), die vele wielerkoersen in de regio Rotterdam een vertrouwd geluid gaf, heeft eigenlijk al sinds zijn afscheid zeven jaar geleden rust genomen. Af en toe staat de microfonist nog bij de meet van een wielerkoers met zijn eigen microfoon. Het is een draadloze, een van de eersten in zijn soort. Jaren terug had hij die voor zijn verjaardag gekregen. Als hij de microfoon weer uit het koffertje haalt, zet hij zijn luide stem weer op en praat hij de hele koers aan elkaar. Net als vroeger.
Aan de keukentafel in zijn huis in ’s Gravendeel klinkt zijn stem ook warm, maar in plaats van een klaterende waterval van woorden en zinnen praat hij rustig. Ondertussen maakt De Kievit wel veel meters, alsof hij aan een lange ontsnapping bezig is. Als hij even ongemerkt en zuinig naar adem hapt, trapt hij weer door naar de volgende anekdote. Probeer daar maar eens tussen te komen. Om de paar zinnen in zijn moeilijk te definiëren accent – iets tussen Rotterdams en Zeeuws – checkt De Kievit of zijn toehoorder het wel begreep met een luid ‘hè?!’ aan het einde van de zin.