Pieter van der Meer

Normaal gesproken ben ik heel goed in het leven in het nu. Bedenken wat ik morgenavond moet eten, is voor mij al een blik in de verre toekomst. En toch denk ik sinds dit weekend in eens veel verder. Na het lezen van het nieuws dat we een evenement van olympisch formaat erbij krijgen op de sportkalender, kan ik maar één ding denken: was het maar alvast 2015.

Europa krijgt in 2015 een eigen Olympische Spelen. Dat maakte de European Olympic Comitee (EOC) na een stemming onder de leden bekend. Wij sportliefhebbers kunnen de Europese bonzen met hun sportharten alleen maar prijzen en danken voor nog een geweldig sportevenement. Het zal even wennen zijn, een Europese Olympische Spelen, want ja wat is een gouden plak waard op een toernooi dat zich ergens tussen een EK en Olympische Spelen verhoudt? Maar de status van de Europese Spelen zal snel gevestigd zijn door de grootse prestaties die daar ongetwijfeld geleverd gaan worden.

We liepen als Europa ook eigenlijk hopeloos achter op Zuid-Amerika en Azië met hun PAN-America Games en de Asia Games. Gelukkig doen we straks vanaf 2015 dus ook helemaal mee. Het programma van de eerste Europese Spelen is trouwens ook niet mis met maar liefst 15 olympische sporten: boogschieten, badminton, boksen, kanovaren, schermen, handbal, judo, rugby (sevens), schieten, taekwondo, tafeltennis, triatlon en volleybal. Alleen de Europese atletiekbond en de Europese zwemfederatie doen nog een beetje flauw. Wie in 2015 nog met ‘een overvolle kalender’ als argument aankomt heeft het toch niet helemaal begrepen.

Het is te hopen dat de zwemmers en atleten ook over de streep worden gepraat. Want zonder zwemmen en de moeder aller sporten atletiek heb je geen fatsoenlijke Spelen. Met de Europese gymnastiekbond worden nog gesprekken gevoerd. Dus dat zal ook wel goed komen. Goed nieuws voor onze Epke lijkt mij, want welke Olympisch kampioen wil zich een jaar voor de Olympische Spelen in Rio nu niet tot Europees Olympisch kampioen laten kronen?

Het mooiste van dit alles heb ik nog niet eens genoemd: de eerste Europese Spelen worden georganiseerd in het Hart van Europa: Bakoe, hoofdstad van Azerbeidzjan. Bakoe kennen we natuurlijk nog van het Eurovisie Songfestival. Wat een mooi Europees feest wat dat! Voor dat spektakel hadden ze in Bakoe gewoon even een nieuwe hal op een landtong geplant: de Baku Chrystal Hall. Een soort Ziggo Dome, maar dan op zijn Azerbeidzjaans: net een tikkie groter.

Van Wikipedia leerde ik dat de havenstad Bakoe (of Baku wat u wilt) de vorm van een amfitheater heeft. De symboliek ligt daar voor het oprapen als ruwe aardolie. Prachtig. Je vraagt je af waarom in die havenstad aan de Kaspische Zee niet eerder een Olympische Spelen werd georganiseerd. Geld kan het probleem niet zijn geweest.

Hopelijk mag het gastland de twee niet-Olympische sporten die nog niet zijn ingevuld zelf aan het programma toevoegen. Grote kanshebbers zijn dan: Aardolieworstelen, backgammon (zeer populair in Azerbeidjan volgens Wikipedia) of Noroez (de Azerbeidjaanse volksdans). Heerlijk. Ik kan niet wachten om me te laten onderdompelen in die prachtige Azerbeidjaanse cultuur. Ik heb net gelijk maar alvast mijn hotel in Bakoe geboekt. Dit spektakel mogen we niet missen!

Jorrit Bergsma schaatste gisteren in Astana bijna een wereldrecord op de 10 kilometer. Niemand zag het. Ik was dus niet de enige. Zelfs de Kazakken, wat mij toch een sportminnend volk lijkt, liepen niet echt warm voor een World Cup in Astana. Het zou mij ook niet verbazen als de tribunes in het Alau-stadion niet echt zijn. Het kan ook een driedeminsionale afbeelding van een tribune zijn. Met wat meer oliedollars hadden ze dan net zo goed wat poppetjes op die kuipstoeltjes kunnen holograferen. Kleine moeite lijkt me.

Voor Jorrit Bergsma maakte het niet veel uit. Hij reed zichzelf toch wel “steenkapot”. Ik keek zijn race nog eens terug en ik zag dat die 10 kilometer toch wel degelijk het kijken waard was. Vooral zijn sierlijke stijl viel mij op. Alsof hij rondje na rondje bezig was de ijsvloer zachtjes te poetsen. Waar kwamen dan die rake klappen dan toch vandaan? Enorme dikke benen heeft Bergsma niet. Hetzelfde hebben Keninaanse marathonlopers. Met zo’n pezig lichaam zo lang op snelheid kunnen blijven lopen lijkt bijna onmogelijk. En het gemak ook waarmee ze die sprietige beentjes zevenmijls passen laten zetten.

Met die Kenianen in mijn hoofd zag ik het ineens: Jorrit Bergsma is een Keniaan op schaatsen. Hij kan het als marathonschaatser ook uren volhouden en ons het idee geven dat het hem nog gemakkelijk afgaat ook. Gemakkelijk was het gisteren niet voor hem. Na 12.50.40 minuten was Bergsma helemaal uitgewrongen. Als een natte dweil lag hij naast de baan. Steenkapot van het poetsen van de baan.

Gisteren dacht hij dat waarschijnlijk even niet, maar voor Bergsma is zo’n 10 kilometer eigenlijk nog veel te kort. Het is net als voor  marathonloper Geoffrey Mutai, de wereldrecordhouder, die in ‘s Heerenberg de 15 kilometer lange Montferland Run won een peulenschil waar je even hard voor moet schillen. Meer niet.

Voor de Nederlands kampioen marathonschaatsen was de winst in Astana een mooi opwarmertje naar het echte werk: de Elfstedentocht.

Terwijl Ben Johnson in Tilburg naar de voetbalwedstrijd Willem II-Heracles keek, zat ik in een bioscoopzaal in Amsterdam om de belangrijkste 9.79 seconden uit het leven van de Canadese sprinter te zien. Het hele verhaal rond de 100 meter sprint finale van de Olympische Spelen van 1988 in Seoul was knap in beeld gebracht in de documentaire 9.79*. 

Dat sterretje achter de eindtijd van Johnson dekt de hele lading van de documentaire. Er was iets met die Johnson. Hij had niet zuiver gelopen. Maar wie wel? Van de acht finalisten in die 100 meter sprint bleven uiteindelijk twee atleten over die niet met doping in verband werden gebracht. En Carl Lewis natuurlijk. De heilige boon van die sprint.

Zijn manager Joe Douglas zei het nog maar eens voor de camera: Carl had echt niks gebruikt. Dat moesten we op de bruine ogen van zijn pupil geloven. Douglas gelooft die ogen in ieder geval nog heilig. Hij heeft fotoboeken vol met foto’s van Carl Lewis. “Als je naar die honderden foto’s kijkt en je kijkt goed naar de ogen van Carl dan weet je genoeg: hij heeft geen doping gebruikt.”

Persoonlijk ben ik dan wel benieuwd hoe de ogen van een dopingzondaar er dan uit zien. Helemaal met bloed doorlopen? Ik hoop in ieder geval dat de dopingcontroleurs van de WADA deze opmerking ook hebben genoteerd. Het is dus allemaal veel simpeler dan wij altijd dachten: een dopinggebruiker herken je gewoon aan zijn blauwe, bruine of van mijn part groene ogen. Afschaffen dus die ingewikkelde en vooral dure dopingcontroles. Iemand met goede ogen, laten we een opticien nemen, is genoeg om te zien of een sporter al dan niet clean is.

Tip voor toekomstig dopingogencontroleurs: let ook op de dollartekens in de ogen van een sporter. Bij Lewis en zijn manager waren ze nog duidelijk te zien in de ogen. Geen sprinter had zoveel verdiend als Lewis, volgens zijn manager. Dat zegt genoeg. Dollars (en andere valuta) zijn nog altijd goede doping in de sport. En meer dollars in het verschiet zijn een mooie motivatie om een beetje vals te spelen. Sport is een serious business. We vergeten dat wel eens omdat het hele randgebeuren om die business (de sport) wel erg vermakelijk is.

Het mooiste sportnieuws kwam dit weekend niet uit het schaatsen. Hoewel het bericht dat de Russische schaatser Lisin op EPO is betrapt, voor wielerfans misschien wel een opluchting gaf. Zie je wel, dat zijn ook geen frisse jongens.

Nee, het mooiste sportnieuws kwam uit Schotland. Glasgow om precies te zijn. De Amerikaanse rapper Snoop Dogg liet gisteren in de Schotse krant The Scottish Daily Record weten een belang in voetbalclub Celtic te overwegen.

Dat had niemand aan zien komen op de verder rustige sportzondag. Altijd mooi als twee totaal verschillende werelden in één bericht samenkomen. Na de heroïsche overwinning van Celtic op FC Barcelona in de Champions League raakte Snoop extra geinteresseerd in de Schotse club. Hij was vooral onder de indruk van de passie en het enthousiasme bij de spelers, en vooral bij het publiek.

Het klinkt allemaal wat vreemd uit dezelfde mond waar normaal de bitchez en fucks als dribbels uitrollen. Toch blijkt in Snoop een echte voetballiefhebber te zitten. Tijdens een concerttour door Europa raakte hij per toeval geïnteresseerd in het balspelletje toen zijn favoriete American Football spelletje op de Playstation het begaf. Zijn personeel ging naar de winkel om hetzelfde spel te kopen. Het spel van wereldvoetbalbond Fifa was het enige voor handen waar Snoop zijn tijd mee kon doorbrengen.

Snoop raakte door het computerspelletje steeds dieper in het Europese voetbal. Hij ging zelfs wedstrijden op tv kijken. Messi en Ronaldo zijn nu de favoriete spelers van Snoop, maar hij heeft ook nog een zwak voor de Braziliaan Ronaldo die de beste speler was op het moment dat hij het voetbal leerde kennen.

En nu ziet Snoop het dus wel gebeuren dat hij gaat investeren in Celtic. Hij hoeft de club niet te gaan leiden, maar hij wil wel iets te zeggen krijgen. Zo zou hij David Beckham, een goede vriend, al gepolst hebben voor Celtic. Of Beckham dan de voorkeur krijgt boven de  Giorgios Samaras valt nog te bezien. Snoop is namelijk erg gecharmeerd van de Griekse aanvaller. Of zoals hij dat zou zeggen: Samaras is da shizzle.

Snoop Dogg als weldoener in het voetbal. Het is even wennen, maar het past wel helemaal bij zijn nieuwe levensstijl volgens de Rastafari. Hij gaat sinds hij op Jamaica het licht heeft gezien en de Dogg heeft vervangen voor een Lion, steeds meer zijn grote voorbeeld Bob Marley achterna, die ook gul geld weggaf. Snoop ziet de gelijkenis zelf ook. In een interview zei Snoop dat hij altijd al heeft beweerd ‘de reincarnatie van Bob Marley te zijn’. De liefde voor het voetbal is in ieder geval goed mee gereïncarneerd. Het voetbaltalent misschien iets minder.

Een rapper als investeerder van een topclub, het is weer eens iets anders dan een Russische oligarch. De skybox van Snoop zal wel boven het Celtic Park uitstijgen als hij en zijn homies hun joints zo groot als pilonnen doorgeven. Dat moet kunnen. Met Snoop ‘Lion’ Dogg kan dan ook eindelijk dat dopingtaboe in het voetbal geslecht worden.

“Goedemorgen, dames en heren van de pers. Welkom bij deze persconferentie van ASR Nederland. Goed dat u zo snel hier naar onze vestiging in Rotterdam kon komen. Wij hebben gisterenavond in aller haast een persbericht opgesteld over de beslissing van de Raad van Bestuur om per direct te stoppen als shirtsponsor van Feyenoord. Dan geef ik nu het woord aan Jos Baeten, CEO van ASR Nederland, die dit persbericht zal toelichten.”

“Goedemorgen, dames en heren. Allereerst wil ik u bedanken dat u in zulke grote getallen en op zo’n korte termijn naar ons kantoor in Rotterdam bent gekomen. Vanochtend hebben wij in een persbericht bekend gemaakt per directe ingang te stoppen als shirtsponsor van Feyenoord. Het is met pijn in mijn Feyenoordhart dat ik u deze beslissing van de Raad van Bestuur moet bekend maken. ASR en Feyenoord zijn al jaren twee handen op één shirt. Wij gaan al sinds 1991 hand in hand over het voetbalveld. Als Stad Rotterdam móchten wij toen onze naam aan deze prachtclub verbinden. Zoals u weet loopt ons contract als shirtsponsor in de zomer van 2013 af, maar na afgelopen weekend zien wij geen enkele toekomst meer in de club Feyenoord als wel in het voetbal in zijn geheel.

Afgelopen weekend werd het boek ‘Van Kindvall tot Kuyt’ gepresenteerd. In dat boek over de spitsen van Feyenoord stond voor ons zeer schokkende informatie. Jan Peters bekent in dat boek namelijk zeer regelmatig prestatiebevorderende middelen te hebben gebruikt. Ik citeer Peters: “Er stond een rij bekertjes in de kleedkamer en dan moest je per se innemen. Als je dan zei: ‘Nee, dat hoef ik niet’ dan waren ze duidelijk: innemen!” Wat precies in die bekertjes zat, wist Peters niet. Dat weten wij evenmin. Wat wij wel weten is dat het hier niet om incidenteel gebruik ging. Wij als sponsor van Feyenoord kunnen niet anders concluderen dat in de kleedkamer van Feyenoord doping werd getolereerd en naar alle waarschijnlijkheid ook werd aangemoedigd. Daarbij valt dwang om doping te gebruiken vanuit de clubartsen niet uit te sluiten.  Kortom: bij Feyenoord heerste een dopingcultuur.

Deze schokkende details hebben ons vertrouwen in de club Feyenoord en de voetbalsport dermate geschaad dat er voor ASR niets anders op zit dan ons terug te trekken van het Feyenoordshirt. Het is doodzonde, maar het is een onvermijdelijk besluit. Wij wachten verder onderzoek naar de dopingjaren bij Feyenoord niet af en trekken alvast onze conclusie: de voetbalsport is verziekt en wij zien ook geen zicht op herstel. Kijk, dat zulke praktijken in de wielersport gebeuren snap ik, maar doping in de voetballerij is echt onacceptabel.”

Het grauwe industrieterrein bij Duivendrecht kreeg gisteren wat meer kleur door de onophoudelijke stroom marathonlopers. De Spaklerweg was niet het meest inspirerende stukje van het parcours van de Marathon van Amsterdam. Daar moet je als supporter juist gaan staan, want hoewel je als marathonloper altijd met duizenden zielsverwanten om je heen loopt kun je maar beter snel door dat stukje lelijkheid geschreeuwd worden. Het viel mij daar gelijk op dat niet elke strompelende loper mijn “Kom op hè!” begreep. Voor die buitenlandse looptoerist sprak ik maar een raar taaltje. Dat is ook zo, dacht ik: de marathon van Amsterdam trekt steeds meer buitenlandse hardlopers.

Blauwbekkend op de Spaklerweg zag ik tussen alle andere felle kleurtjes ineens een marathonloper in een Astanatrui voorbij komen. In meerdere opzichten kon je hem een hardloopexoot noemen. Een hardloper in een wielertrui. En dan nog wel dat lelijke shirt van Astana. Die moest wel van ver komen. Hij had een Aziatisch uiterlijk, dus hij kon zomaar ook echt uit Kazachstan komen.

In het stadion zag ik hem weer. Hij was blij en vooral trots op zichzelf, maar ook trots op zijn land Kazachstan. Hij hulde zichzelf in een toegeworpen Kazakse vlag, als een echte kampioen. Vanaf de tribune maakte zijn vrouw foto’s van de trotse Kazak.Toen ik zag dat hij het stadion uit liep om zijn vrouw in de armen te vliegen, ben ik haar naar buiten gevolgd. Ik zag mijn kans om eindelijk eens alles over Kazachstan te weten te komen. En als je het al snel over de Keizer van Kazachstan: Alexandre Vinokourov.

Iedereen heeft het het wel over dat uit Italië nog een hoop derrie uit de beerput komt, maar wacht maar tot de Kazakse ader van de wielermaffia wordt blootgelegd. Die jongens dronken ook geen zuivere koffie. Ik zag al helemaal voor me hoe ik met behulp van die trotse Astanaloper even een primeurtje ging scoren. Zo moeilijk kon dat niet zijn.

De vrouw, van wie ik vermoedde dat zij ook de pr-vrouw van de marathontoerist was, zag niet veel in een diepte interview met haar man. Ze moesten weer naar huis. Haar man was zelfs al naar huis, in Amsterdam. Ze woonden tijdelijk voor werk in Nederland, “So, it’s not so cool”, zei ze.

Ze moet mijn bedoelingen door hebben gehad.

Het was een duffe zondag. Zo één die mijn besluiteloosheid nog groter maakte. Buiten was het grijs. De al maar vallende regen vaagde alle kleur van de dag weg. Ik verdenk ze daarboven ervan om al het slechte weer op te sparen voor dit soort zondagen. Ondertussen zat ik mooi wel met een tergende kwestie, waar mijn grijze massa maar geen raad mee wist. En het zijn al van die verwarrende tijden. Neem dat hele gedoe met Lance Armstrong. Daar moet je als wielerliefhebber iets van vinden. En over de mensen die daar iets van vinden moet je ook een mening hebben. Door de stortvloed aan meningen is dat niet zo moeilijk. Natuurlijk heb ik ook wel mening. Ook van de wielerfan die zich zo hartgrondig bedrogen voelt nu alles kapot lijkt, vind ik iets.

Maar ik zat met een groter probleem: hardlopen in de regen.

Ik had mezelf voorgenomen even een half uurtje te gaan hardlopen. Voor alle duidelijkheid: mijn keuze voor de hardloopschoenen had niets te maken met een eventuele afkeer van de wielersport. Ik loop al langer dan dat het wielrennen met het dopingprobleem kampt (dat is een leugen natuurlijk).
Het moest maar gewoon. Ik kon blijven wachten tot het droog werd, maar soms wordt het gewoon niet beter.

Het regende dus toen ik de deur uitstapte. De eerste druppels zijn nog nat en koud, maar als je gewoon doorloopt voel  al snel niet meer dat het regent. Ik was nog maar vijf minuten onderweg of de grijze lucht brak in tweeën. Alsof ik als Mozes die grijze zee boven me had opengebroken en de weg naar de zon had blootgelegd. Alles kreeg zijn kleur weer terug. Ik zag alles weer zonnig. Ik besloot zelfs langer dan gepland te gaan lopen. Wat een beetje zonlicht al niet kan doen.

Het enige wat ik daarna nog niet had was een clou voor dit stukje.