Pieter van der Meer

Iedereen roept maar om openheid. Alles uit de jaren 1999-2005 moet maar eens boven tafel komen. Maar waarom eigenlijk? Wat schieten we daar nu mee op? Okee, dan weten we wie in die periode wat heeft gebruikt. Spannend. Een beetje wielerfan wist dat allemaal toch al?

Ik denk dat nooit alles helemaal boven tafel zal komen. En dat is misschien maar goed ook. Als volledige openheid iets laat oplossen is het wel de fantasie over wat in dat duistere EPO-tijdperk gebeurde. Als een aspirine tegen de hoofdpijn zal dan alle twist verdwijnen.

Het enige waar op dat moment nog een klein vraagteken bij gezet kan worden is de waarheid van al die geopenbaarde feiten. Maar je mag toch hopen dat vanaf nu alle verklaringen van renners onder ede worden afgenomen in het bijzijn van Oom Agent, die naar Amerikaans voorbeeld eerst zijn badge en dan zijn revolver opzichtig neerlegt. “Zo, rennertje, leg jij de waarheid daar maar naast op tafel.”

Persoonlijk zou ik volledige openheid het ergste vinden. Want, beste wielerfan, geef het maar gewoon toe: we houden toch allemaal van een goede complottheorie? Continue reading

Als Marianne Vos iets wil, dan gebeurt het ook. Vrij vertaald: Vos hoeft maar naar de streep te kijken en de witte lijn verandert in goud. Wat een heerlijk leven moet dat zijn. Je wilt iets, een heleboel landgenoten willen dat met jou en dan lukt het ook. Met doorzettingsvermogen kun je alles winnen. Als je het maar heel heel heel graag wilt. Maar echt heel graag dus.

Die twee mutsen die met haar naar de streep reden hadden het kunnen weten: Vos’ wil is wet. De wil van de Engelse Armitstead was niet groot genoeg voor goud. En die Russische wilde schijnbaar niet meer winnen. Les voor de komende vier jaar: vergeet de spierkracht en vergroot je wil.

Als je spieren kunt trainen moet dat met je willetje ook kunnen.

Onzin natuurlijk. Het zijn de teksten die horen bij succesverhalen. Dat is het verhaal van Marianne Vos zonder twijfel. Maar wat als Marianne Vos zondag niet had gewonnen? Hadden we dan gezegd dat ze het goud niet graag genoeg wilde?

Een tijd terug las ik het boekje ‘Dit wordt jouw jaar’ van zelfhulp goeroe Ben Tiggelaar (die van de bushokjesreclame). Het feit dat ik zijn boekje steeds uitstelde om te lezen en uiteindelijk ook niet uitlas, zegt wel iets over mijn doorzettingsvermogen.

Na het lezen van de eerste hoofdstukken van Tiggelaar werd mij wel iets duidelijk over dat begrip. Hij werd net als ik ook vaak moe van mensen die zeggen dat je als je iets maar heel graag wilt dat het dan ook lukt. Zonder doorzettingsvermogen lukt niets, is het devies. Tiggelaar bestrijdt dat: doorzettingsvermogen is niet één bepaald vermogen, maar een optelsom van een groot aantal vaardigheden.

Bij Marianne Vos zijn dat een hele reeks wielrenspecifieke vaardigheden (veel training, talent, training, koersinzicht en veel training) die van haar een ongekend groot kampioen maken.

Vos won niet omdat ze dat nu zo graag wilde. Dat was alleen de basis waarom ze meedeed, wat haar ook op de enige manier gelijkwaardig maakte aan die andere 65 deelneemsters aan de start. Ze won omdat ze op het gevraagde moment haar talenten op de juiste manier inzette. Dat is ook groots.

Dat is misschien ook wel een geruststellende gedachte. Ik wil namelijk ook wel eens wat. Olympisch kampioen zou ik ook best willen zijn. Maar met willen alleen kom je er nog niet. En dat is maar goed ook.