Voor het prachtig vormgegeven Soigneur 09 schreef ik een artikel over wielrennen en het landschap waar de koers doorheen voert. Dit artikel met de titel ‘Ode aan de wielernatuur’ werd met foto’s uit de Tour of Utah en de Arctic Race of Norway geïllustreerd. Het beeld op de cover kwam ook uit de Tour of Utah.
Een fragment:
Ode aan de wielernatuur
De wielersport kent vele schoonheden. De strijd in de koers, de ploegentactieken, winst en verlies. Een meer verborgen schoonheid schuilt in het decor van het wielrennen. Bij geen enkele andere sport is de natuur zo nadrukkelijk een onderdeel van het spel. De natuur bepaalt het parcours.
Mijn opa hield van het Frankrijk van de Tour de France. Vroeg hem niet wie de etappe had gewonnen. Hij genoot vooral van wat hij onderweg zag: glooiende maisvelden, zonnebloemen, kastelen, lavendel en kronkelende wegen door onbewoonbaar verklaarde maanlandschappen. Drie weken lang schoof hij zijn lichtbruine fauteuil schuin naar de tv en liet een bewegend schilderij aan zich voorbij trekken. Zijn huiskamer werd dan even Klein Louvre in De Zilk. Ik had graag naast hem gekropen tijdens een van die lange tourmiddagen. Met een glas Roosvicee-limonade en een zere buik van de gele bananensnoepjes zou ik vanaf de stoelleuning van mijn opa hebben meegekeken. “Mooi hè?” had hij met zachte stem gezegd, zonder de koers te bedoelen. Het is er jammer genoeg nooit van gekomen.
Lees verder op de website van Soigneur.