Voor elke wedstrijd loopt Vitesse spits Wilfried Bony even het veld op. Niet een kwartiertje voor de wedstrijd, maar echt ruim van te voren. Het stadion is dan nog leeg. Geen bal te bekennen. De elektronische reclameborden werken al wel zenuwachtig op de ogen. Stewards lopen nog rustig heen en weer. Geen haast. Tijd zat. De wedstrijd begint nog lang niet. Als het stadion geen klok zou hebben is daar altijd nog Bony als ijkpunt. Zijn grondige verkenning van het veld vraagt tijd. En concentratie.
Als het regent doet de Ivoriaan een capuchon over zijn hoofd. Met zijn donkere ogen scant hij vanaf de zijlijn als een jachtluipaard het nog lege veld. Daar moet hij, de topscorer van de Eredivisie, straks weer schitteren. Bij de cornervlag kijkt hij even naar beneden. Is de lijn wel goed gekrijt? Voorzichtig veegt hij zijn voeten over het gras. Misschien wel onbedoeld als groet om het veld te mogen betreden.
Dan wandelt Bony langzaam naar de andere kant. Als hij niet naar het doel gluurt, kijkt hij naar beneden. Naar het gras. Hoe liggen de groene sprietjes erbij? Het strafschopgebied inspecteert hij nog nauwkeuriger. Dat is zijn gebied. Om de paar stappen voelt hij met zijn schoen of de grasmat oneffenheden heeft. Ook glibberige en droge stukken heeft Bony al lang gespot voor hij de bal in het doel moet schieten.
Vanaf de penaltystip loopt hij nog een keer recht op het doel af om de weg van de bal te visualiseren. Ook iets moeilijkere doelpunten voert hij op die manier alvast uit. Hij tikt de paal aan en streelt het doelnet. Dat net moet hij altijd even aanraken. De andere kant ook. Daar loopt hij rustig dwars over het veld naar toe. Hij zingt. Op de middenstip kijkt hij nog één keer achterom naar het doel. Hij knikt: daar gaat-ie straks in. Maar ook in de andere goal. Hij staat in gedachten klaar voor het andere doel. In een fractie van een seconde gebeurt alles tegelijk, denkt hij. Het moment dat hij daar even aan denkt duurt al een eeuwigheid langer dan het werkelijk in de wedstrijd is.
Hij inspecteert het strafschopgebied op dezelfde manier als aan de overkant en loopt dan het veld weer af. Twee oudere stewards houden de deur voor de spit open. Ze kijken hem na. Vreemde jongen toch die Bony, denken ze. Terwijl Bony naar de kleedkamer drentelt, gaan ze gedachten even weg uit het Nederlandse stadion. Hoe zouden de velden in Engeland voelen? Of in Duitsland?
Met dank aan dit mooie filmpje van de NOS.
Photo credit: voetbal_foto via photopin cc